Αχ και να ήταν χτες!

Γράφει ο Γιάννης Καλαμίτσης

ΑΥΤΟ ΘΑ ΛΕΜΕ ΑΥΡΙΟ, 8 Οκτωβρίου: Αχ και να ήταν χτες! Να ήταν χτες, που ακούγαμε διάφορα, για τα νέα μέτρα που θα λάμβανε η τριολέ κυβέρνηση, αλλά τίποτα από όλα αυτά που ακούγαμε δεν ήταν αποφασισμένο κι επομένως μπορούσαμε ακόμη να ελπίζουμε πως τα μέτρα δεν θα ήταν, τελικά, τόσο σκληρά, όσο ακουγόντουσαν. Αύριο, όμως, έχει Σύνοδο του Eurogroup! Η ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί να «κλείσει» 37 εκκρεμότητες, της περιόδου Απριλίου - Ιουνίου, μέσα σε μία εβδομάδα, προκειμένου οι εκπρόσωποι της τρόικας να δηλώσουν πως η Ελλάδα έκανε βήματα προς την εκπλήρωση των μνημονιακών υποχρεώσεών της. Οι εμπειρογνώμονες των δανειστών μας έχουν καταγράψει συνολικά 87 παρεμβάσεις που είχε δεσμευτεί να εφαρμόσει η χώρα μας το δεύτερο τρίμηνο της φετινής χρονιάς και διαπιστώνουν ελλείψεις στον βαθμό υλοποίησής τους. Αύριο, λοιπόν, οι εκπρόσωποί μας θα προσέλθουν με κατεβασμένα τα σινιέ βρακιά τους και θα συμφωνούν και θα υπογράφουν όποιο χαρτί τούς βάλουν εμπρός τους. Κι εκεί θα αρχίσουν τα καινούργια, πολύ σκληρότερα, βάσανά μας. Αν σκεφτείς πως για να συμφωνήσει η τρόικα στο κλείσιμο των 37 εκκρεμοτήτων πρέπει να βρούμε δεκατριάμισι δισ. -και θα τα βρούμε κόβοντας μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, αποζημιώσεις κι ό,τι άλλο σκεφτούν οι άγνωστοι σε εμάς «εγκέφαλοι» που κρύβονται πίσω από την κυβέρνηση- είναι βέβαιο πως θα φέρουμε σε άθλια κατάσταση μερικές χιλιάδες Ελληνες ακόμη. Σκέψου, λοιπόν, τι μας περιμένει όταν θα έλθει η ώρα να εφαρμόσουμε και τις 87 παρεμβάσεις που εκκρεμούν και που θα έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί ώς το τέλος του Ιουνίου! Κι εδώ είναι που με παιδεύει μια τεράστια απορία: Εχουμε δώσει -δηλαδή, μας έχουν πάρει με το έτσι θέλω- ό,τι είχαμε και δεν είχαμε κι ακόμη είμαστε σχεδόν μισό χρόνο πίσω στις υποχρεώσεις μας. Πώς θα τα βγάλουμε πέρα -με τα όσα πρόκειται να ζητήσουν να μας πάρουν- από εδώ και πέρα; Και το μεγάλο δούλεμα είναι που όλοι, δικοί μας και ξένοι, παραδέχονται πως όλα αυτά που γίνονται ή πρόκειται να γίνουν δεν πρόκειται να σώσουν την Ελλάδα. Τζάμπα μάς πτωχεύουν! Και με ρωτάω: Εμείς θα συνεχίσουμε να περιοριζόμαστε σε απεργίες, πορείες και φωνές διαμαρτυρίας; Μήπως ήλθε η ώρα για κάτι πιο δραστικό; Μέχρι και η Αλέκα του ΚΚΕ είπε πως πρέπει να βρεθούν νέες μορφές αντίστασης.